Maar nu het optreden wel heel erg dichtbij kwam voelde ze zich lang niet zo zeker meer.
Ze liep naar haar moeder: “Ik wil niet meer!” We liepen even naar hen toe omdat we wel zagen wat er aan de hand was. “Durf je niet?”, vroeg haar moeder. Ze wist het niet en de tranen stonden haar nader bij dan het lachen. We probeerden haar uit te leggen dat zenuwen en een beetje bang voor het onbekende heel logisch waren, maar dat we zeker wisten dat het haar ging lukken.
Wanneer moet je een kind (of een mens) gewoon even een duwtje in de spreekwoordelijke rug geven, en wanneer moet je als docent of ouder zeggen: als je het echt niet ziet zitten proberen we het gewoon een volgende keer. Ik neig zelf naar het eerste. Want wat is nou echt het allerergste als het ‘mis’ gaat. Want die angst ligt er waarschijnlijk aan ten grondslag. Uit ervaring weet ik dat zo’n podiummoment een mooie ervaring én een leerschool is. Uit je comfortzone stappen, je angsten overwinnen, een stap in het onbekende zetten.
Tot onze opluchting stapte ze tóch het podium op. En wat denk je… ze speelde fantastisch! Ondanks haar zenuwen kon je zien dat ze in praktijk bracht wat we in de les hadden behandeld. De zaal voelde met haar mee en het resultaat was een staande ovatie toen haar optreden klaar was. Verraste ogen en een onzekere glimlach op haar gezicht. Trots stapte ze het podium; een totaal ander gevoel dan enkele minuten daarvoor!
Jaren later zit ditzelfde meisje nog steeds bij me op les. Inmiddels heel wat lessen én optredens achter de rug. En inmiddels ook flink wat centimeters gegroeid in lengte maar ook in zelfvertrouwen.
Dat is waar we het voor doen!