Muziek op maat, zo heet de muziekmethode waaruit ik vroeger op de middelbare school muziekles kreeg. Later, toen ik zelf een aantal jaren voor de klas stond op diezelfde middelbare school in Goes, werkten we met dezelfde methode. Ietwat vernieuwd inmiddels, dat wel.

Ik moest er opeens aan denken aan de titel van die methode toen ik bezig was met het verwoorden van mijn visie op muzieklessen en workshops geven.

Er gaat de laatste maanden geen dag voorbij of ik lees wel ergens een artikel over de kracht van muziek. Muziek als medicijn, bijvoorbeeld in de vorm van muziektherapie, maar ook muziek in de klas. Hoe goed dat is voor de ontwikkeling van kinderen.

Als musicus doet het me natuurlijk goed dat ‘mijn vak’ de laatste tijd zo positief in het nieuws is. Immers, ik vind ook dat zoveel mogelijk kinderen de kans moeten krijgen om muziek te leren, dat het niet iets voor de elite moet zijn of worden. Muziek voor én door iedereen, dat is toch fantastisch?! Niet voor niets werk ik ook samen met het Jeugdfonds Sport & Cultuur om zo iedereen, ook de kinderen van wat minder welgestelde ouders, met muziek in aanraking te laten komen!

Maar in dat ‘iedereen’ schuilt iets wat me soms een beetje tegenstaat!
Want niet iedereen is hetzelfde en niet iedereen beleeft muziek hetzelfde. Er wordt zo vaak gezegd dat muziek een emotie is, en dat klopt helemaal! Maar emotie is een heel persoonlijk iets, dus dan moet je dat ook op een persoonlijke manier bij mensen brengen.

Natuurlijk biedt muziek beluisteren, maar vooral ook muziek maken in het algemeen enorm veel meerwaarde voor jong en oud.

Maar mijn visie is dat muziek pas echt kracht heeft als het persoonlijk wordt.
Dat betekent dus dat je als docent durft af te wijken van de geijkte wegen. En niet alleen dat! Je gaat uit van de leerling en niet van jouw eigen lesmethode. Dat noemen ze het zogenaamde adaptieve onderwijs.
Je probeert aansluiting te vinden bij de belevingswereld van jouw leerling (niet alleen bij kinderen, maar óók bij volwassen leerlingen!) en jouw lessen daarop af te stemmen. Sommige leerlingen geven hun instrument een naam, anderen zijn helemaal gek van een bepaalde artiest. Probeer dat erbij te betrekken! Maak dat leerlingen zich gezien en gewaardeerd voelen.

Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden, dus waarom zou het per se via een bepaalde methode moeten??

Leerlingen komen op muziekles omdat ze graag muziek maken en een leuke hobby willen.
Natuurlijk kosten toonladders soms bloed, zweet en tranen, en zéker moeten die echt wel geleerd worden. Maar de manier waarop kun je heus zodanig aanpassen dat het helemaal past bij jouw leerling.

Het kost wat meer moeite, je draait niet simpelweg je lesje af.. Maar uiteindelijk geeft het zowel jou als docent als jouw leerling zoveel meer voldoening en plezier in muziek. En dat is toch waar het allemaal om draait?

Daarom pleit ik voor Muziek op Maat!