Zondagavond zat ik met een knoop in mn maag te kijken naar alweer de tweede aflevering van Pointer waarin het ging over grensoverschrijdend gedrag van hoofdvakdocenten op conservatoria.
Ook op het instituut waar ik jarenlang studeerde. Inhoudelijk is het niet aan mij om iets over de situaties te zeggen, dat ga ik dus ook zeker niet doen.
Maar de uitzending raakte me wel en zette me enorm aan het denken. Een soort reflectie op mijn eigen studie, maar vooral ook op het muziekonderwijs in het algemeen. Want ik denk dat de aloude meester-gezel-relatie in het muziekonderwijs júist de ruimte biedt voor grensoverschrijdend gedrag.
Al mijmerend bleek dat meer mensen de uitzending hebben gezien, want ik werd gebeld, geappt en gemaild door orkestleden die bezorgd om me waren en zich afvroegen of ik dergelijke dingen ook heb meegemaakt.
Heel lief, zonder meer… dankjulliewel voor deze bezorgdheid.
Lieve lieve mensen, ik heb in het algemeen een top-tijd gehad tijdens mijn studie. Het was soms een ongelooflijk harde leerschool, maar ik ben gelukkig wel altijd met respect behandeld.
Wat ik zelf doe in mijn rol als docent, en dat is iets wat ik ook anderen wil meegeven: ontwijk de meester-gezel-relatie. Wees als docent niet de alwetende professional.
Ik wil als docent een coach, een kompas zijn: leerlingen zelf laten ontdekken en hen eigenaarschap geven over hun les en hun muziek. Op die manier blijft niet alleen de band tussen docent/coach en leerling in een meer natuurlijke balans, maar krijgt de leerling ook veel meer de mogelijkheid om zijn eigen creativiteit te laten stromen! En zo ontstaan werkelijk de mooiste dingen. Leerlingen hebben zoveel plezier in hun les en ikzelf kijk regelmatig verwonderd naar de toffe ideeën die dan soms boven komen. Ook voor mij als docent zijn de lessen dus leuker!
Ik heb weliswaar geen compleet vastgelegd plan per les, maar de muziek komt wel meer tot leven in een veilige omgeving, en dat lijkt me het allerbelangrijkste en tegelijk het allermooiste!
Docent en leerling hebben een gezamenlijk doel maar de weg daarnaartoe ligt niet van tevoren al vast.
Tsja en het doel is ergens voor elke leerling gelijk; namelijk hun eigen muzikaliteit tot bloei brengen, muziek laten leven ín hen.
En het doel mag dan voor iedereen gelijk zijn, de lessen zijn dat zeker niet! Want ieders muzikaliteit en interesse is anders! Niks heerlijker dan samen die persoonlijke ontdekkingstocht aan te gaan!
Belangrijk is het als docent om steeds goed te luisteren naar je leerling en daarop in te haken op een manier die bij die leerling past. Ik ben als docent altijd ‘aan’ en een automatische piloot werkt in mijn lessen zéker niet. Samen met mijn leerlingen ontdek ik namelijk steeds nieuwe bijzondere (om)weggetjes waarlangs we uiteindelijk samen het doel bereiken.
Voor collegae die meer wil lezen over deze insteek bij het lesgeven raad ik het boek ‘als de muziek er al is’ van Suzan Lutke aan.
Wil jij na het lezen van dit artikel graag een (proef)les van me? Neem gerust contact met me op!
