Muziek maken is geweldig. Helemaal onbevooroordeeld ben ik natuurlijk niet. Zelf optreden, magie op het podium maken vind ik onbetaalbaar. Maar ook leerlingen horen en zien spelen tijdens les of op het podium is ook echt zo fantastisch.
Maar het is soms ook écht ongelooflijk hard ploeteren. Zoals bij alles in het leven neem je jezelf altijd mee. Je bagage, je fun en je faalangst, alles. Vooral het spelen van een blaasinstrument is soms zo kwetsbaar, juist omdat je adem er zo belangrijk voor is. Het komt echt uit de kern van je lichaam.
Ik had ooit een meisje op trompetles die een aardig rugzakje met zich meedroeg. Het was een lief meisje, maar je zag aan haar dat ze het ook ergens heel moeilijk had. Maar ze kwam trouw op les iedere week en ze oefende keurig thuis. Als docent is het dan een enorme uitdaging om te voelen hoe je het gaat aanpakken met zo'n leerling. Met iedere leerling trouwens, want geen enkele leerling is hetzelfde en dus is mijn aanpak ook bij iedere leerling anders! Iedereen neem informatie op een andere manier op, iedereen is op een eigen manier creatief, maar ook kwetsbaar. En bij zoiets gevoeligs als muziek maken is die kwetsbaarheid heel belangrijk, maar ook mega-spannend.
Muziek maken is voelen! Aan de ene kant mag je dat heel letterlijk nemen: voel je welke spieren je gebruikt? Voel je waar je adem zit? Maar het gaat ook om emotioneel voelen. Voel je de muziek? En voel je waar bij jou blokkades zitten? Bij jonge kinderen benoem je dat laatste niet natuurlijk, maar in het proces komt het vanzelf voorbij. Door muziekles in het algemeen en koperblaasles in het bijzonder werk je niet alleen aan je muzikale skills maar van lieverlee ook aan je karakter. Bij het meisje waarover ik net schreef verdween na een aantal jaren haar blokkade en haar zelfvertrouwen groeide. De angst voor wat onbekend was maakte voorzichtig plaats voor eigenheid en personality.
En het mooie is: dat hóór je en dat zie je. Ik zal eerlijk zeggen: ik kan soms best wel geëmotioneerd raken als ik zie dat zoiets gebeurt zo vlak voor mn neus. Wat onwijs mooi dat ik op die manier mag beleven dat mijn leerlingen soms inzichten krijgen die je misschien zelfs wel levenslessen mag noemen. Ook dat is waar ik het voor doe!